Bitmeyecek Sevda, ASY...

24 yaşını dolduran bir İstanbul insanı olarak şunu söylemeliyim ki bugüne dek çok büyük acılar tatmadım çok şükür. Başım yarılmadı, kolum bacağım kırılmadı, en önemlisi de annem, babam yanımdalar çok şükür. Elbette kaybettiklerimiz oldu, çok büyük üzüntüler duydum. Çok az tanıdığım dayım, çok fazla göremediğim ananem, Alpaslan Dikmen abimiz, ve daha nice kaybettiğimiz insan...

Bir memur çocuğu olarak, hayatımız ülkeyi dolaşarak geçti. Haliyle uzaktan sevdik Galatasaray'ı, uzaktan yaşadık tribündekilerin duyduğu hisleri. Birgün bende orada olucam, kapalıda haykırıcam dedim sevgimi. Ta ki 15 yaşımda, temelli dönene kadar bu topraklara, uzaktan sevmenin cefasını çektim, diyor ya beste...

Ve evim... Ali Sami Yenim... Hiçbir acı senin kadar büyük olmadı, hiçbir yaşanmışlık için bu kadar derinden hissetmedim üzüntüyü... Canından çok sevdiği birini kaybeder ya insan, öyle birşey işte... Bir daha göremeyeceğini bilmek yok mu? İnsanın canını en çok acıtan da bu ya işte... Her şeyin değerini kaybettiği şu fani dünyada, bizi taş yığınlarına, daha doğrusu duygusuz taş yığınlarına mahkum edenler utansın...

tekrardan selamlar,
arnawut.